Nasz e-mail zawsze musi być podpisany. Jak zrobić podpis lub zbiór różnych podpisów? O tym będzie poniżej. Na początek trochę teorii (za Wikipedią).
Sygnaturka (w skrócie "sig") to w Usenecie rodzaj podpisu umieszczonego na końcu wiadomości i oddzielonego od jej treści za pomocą delimitera. Zgodnie z netykietą sygnaturka powinna liczyć nie więcej niż 4 linie po 80 znaków każda. Czasami w sygnaturkach umieszcza się ascii-art i wtedy mogą one być nieco dłuższe. Poza Usenetem sygnaturki bywają stosowane również w poczcie elektronicznej i na forach dyskusyjnych. Występują też sygnaturki graficzne, najczęściej spotykane na forach o tematyce komputerowej, graficznej.
Delimiter – coś co dzieli limituje. Delimiter w wiadomości poczty internetowej. linia oddzielająca treść wiadomości internetowej od sygnaturki. Delimiter jest tradycyjnie stosowany na grupach dyskusyjnych. Przyjęło się, że linia delimitera musi zawierać wyłącznie trzy znaki "-- " (minus, minus, spacja), dzięki czemu czytnik grup może automatycznie stosować oddzielne formatowanie wyświetlania sygnaturki i usuwać ją przy odpowiadaniu. Choć większość czytników od dawna obsługuje przynajmniej automatyczne wstawianie sygnaturek oddzielonych delimiterem, to użycie delimitera w Usenecie zostało formalnie opisane dopiero w 2004 roku w standardzie RFC 3676. W przypadku poczty elektronicznej zaleca się podobnie stosowanie sygnaturek i delimitera.
A co to ten Usenet?
Usenet (ang. USEr NETwork – sieć użytkowników) to ogólnoświatowy system grup dyskusyjnych, z którego można korzystać przez Internet. Składa się on z tysięcy grup tematycznych, ułożonych w strukturę hierarchiczną. Wiadomości przypominające pocztę elektroniczną użytkownicy wysyłają do serwerów Usenetu, a serwery tworzące sieć P2P automatycznie wymieniają je między sobą. Czasem wiadomości są nazywane postami, z angielskiego to post – wywiesić informację, skąd a post – wiadomość umieszczona w Usenet. Podobnie jak listy dyskusyjne, Usenet umożliwia wymianę poglądów z grupą osób zainteresowanych danym tematem, niezależnie od ich miejsca przebywania. Wiadomości są przechowywane na serwerach i nie są bezpośrednio wysyłane do zainteresowanych osób, lecz to osoby te muszą je sobie z serwera ściągać za pomocą odpowiedniego programu (czytnika news). Nie istnieje potrzeba zapisywania się do grup dyskusyjnych, a posty nie "zaśmiecają" skrzynek pocztowych uczestników dyskusji."
Co to jest lista dyskusyjna?
Lista dyskusyjna to forma internetowej grupy dyskusyjnej polegającej na automatycznym rozsyłaniu e-maili przysyłanych na adres listy do osób, które zdecydowały się na zapisanie do takiej listy. Tego rodzaju listy są najstarszą formą funkcjonowania grup dyskusyjnych w internecie i powstały one niemal równocześnie z samym internetem. Listy dyskusyjne pozwalają prowadzić dyskusję na określony temat wielu osobom jednocześnie przy wykorzystaniu poczty elektronicznej. Sama idea listy dyskusyjnej jest bardzo prosta. Aby prowadzić dyskusję na wybrany temat wystarczy posiadać konto pocztowe i jakikolwiek program (klient) pocztowy, oraz zapisać się do danej listy."
Ale namieszałam. Co my mamy w naszym programie? W programie pocztowym Mail nie ma czytnika grup dyskusyjnych jaki jest programie pocztowym
Outlook Express pod Windows XP . Czy to źle? Grupy dyskusyjne są ciekawe, ale wydaje mi się, że tracą na rzecz różnych for na stronach www. W dawnych czasach było przyjęte, że pisząc na grupę dyskusyjną trzeba było podać swoje imię i nazwisko. Teraz ten obyczaj zanika. Na serwerach grup dyskusyjnych posty są zapisywane. Każdy może je przejrzeć. Wydaje mi się, że lepszą formą jest korzystanie z listy dyskusyjnej. Ta lista jest odebrana przez zainteresowanych użytkowników. Taką listą dyskusyjną, która świadczy pomoc użytkownikom Maków jest lista dyskusyjna Szarlotka. Można się na nią zapisać pod adresem
http://www.szarlotka.pl
A co jak chcemy mieć grupy dyskusyjne? Można sobie ściągnąć czytnik grup dyskusyjnych, ale mnie się wydaje, że prościej jest zainstalować sobie przeglądarkę Opera, która ma taki czytnik. Ja tak zrobiłam.
Tworzenie podpisu
Wracam do podpisu. Ustawienie podpisu jest proste. Wchodzimy w Preferencje i wybieramy Podpisy. Najpierw zrobimy sobie podpis bez delimitera. Pierwszy podpis będzie bez obrazka, drugi z obrazkiem. Może ktoś będzie chciał mieć coś takiego.
Ustawiamy się na konto do którego będziemy robić podpis, w środkowej kolumnie klikamy na plusik i wpisujemy naszą nazwę, w bocznej kolumnie wpisujemy nasze dane. Mój podpis trochę koślawy, bo Leoparda powinno być ładnie na środku (wybaczcie, już nie będę tego zmieniać).
Tak wygląda nowa wiadomość z konta dla którego założyliśmy podpis. Bo ja mam tutaj dwa konta. Teraz będzie podpis z obrazkiem bez delimitera.
Otworzyłam sobie okienko z obrazkami, bo będzie mi potrzebny wizerunek Leopardy. Mój ma szerokość 200 pikseli, może być mniejszy. Umieszczamy sobie kursor gdzie chcemy mieć obrazek i obrazek przeciągamy.
Podpis z delimiterem
W pierwszej linijce wstawiłam trzy znaki "-- " (minus, minus, spacja). Dalej jak napisałam powyżej.
A tak wygląda odebrana wiadomość z tym podpisem.
Też może być w podpisie obrazek. W pierwszej linijce wstawiamy trzy znaki "-- " (minus, minus, spacja). Następnie poniżej przeciągamy nasz obrazek lub nasze zdjęcie. Efekt mamy na poniższym okienku.
A tak wygląda ten podpis w wiadomości odebranej w programie Outlook Express na komputerze z Windows XP.
Czy podpis z obrazkiem jest potrzebny? W programie Książka adresowa można sobie dodać zdjęcie do kontaktu. Ja to zdjęcie dodałam i jak widać w wiadomości od tego nadawcy mi się ono pojawia. Czyli podpis z obrazkiem byłby zbędny. Zawsze uważam, że to co najprostsze jest eleganckie.
Jeszcze o ascii-art. Podaję za Wikipedią.
ASCII-Art to sposób tworzenia bardzo prostych rysunków w programach komputerowych, w których pracuje się z tekstem (np. edytory, programy pocztowe, itp.). Rysunki te są układane za pomocą zwykłych znaków ASCII, stawianych na obszarze o stałej szerokości kolumn (stałej ilości znaków w każdym wierszu) oraz o stałej wysokości znaków (tym samym stopniu pisma).
Poniżej link do edytora ascii-art.
